سال گذشته وقتی شمارهٔ ۴۹ فصلنامهٔ بیپل (نشر بین‌المللی ترجمه) (۲۰۰۳) را می‌خواندم، با تعجب متوجه شدم که در صفحهٔ ۲۷۷ آن در زیر عنوان عضو متقاضی عضویت، نام ایران به چشم می‌خورد و نشانی زیر نیز در آن درج شده است: ایران – انجمن مترجمان کتبی و شفاهی (ALTI)، صندوق پستی (۳۱۵-۱۷۶۶۵)، تهران، شمارهٔ فاکس (۰۲۱/۳۱۲۳۱۷۸).

از دیدن این خبر جا خوردم. چطور در طول سه سالی که از انتشار این شمارهٔ فصلنامه و به‌تبع آن از عضویت ایران در این فدراسیون گذشته بود، هیچ خبری از آن نه در جایی منتشر شده بود و نه چیزی دربارهٔ آن شنیده بودیم. خوانندگان مترجم لابد به یاد دارند که در شمارهٔ ۳۶، در مطلبی با عنوان «روز بین‌المللی ترجمه و حدیث تکراری» به موضوع عدم عضویت ایران در این فدراسیون و دلایل آن اشاره کردم و همان‌جا در پایان مطلب ابراز امیدواری کردم که روزی شاهد عضویت کشورمان در این فدراسیون باشیم. خوب، ظاهراً سه سال از عضویت ما در این فدراسیون گذشته و باید که خوش‌حال باشیم. اما از قرار معلوم، حکایت چیز دیگری است و دلیل نوشتن این مطلب هم همین است.