در شمارهٔ پیش، دوست گران‌قدر و مترجم توانا عبدالله کوثری پاسخی در جواب نقد من بر ترجمهٔ خاطرات پس‌از مرگ براس کوباس (مترجم شمارهٔ ۳۹) نوشتند و من هم وعده کردم که پاسخی در جواب مقالهٔ ایشان بنویسم. قبل‌از هرچیز لازم است نکته‌ای را توضیح بدهم؛ غرض از نقد ترجمهٔ آقای کوثری، چنان‌که در خود نقد هم اشاره کرده‌ام، فقط‌‌‌و‌فقط گشودن باب گفت‌وگو دربارهٔ مسائل فنی ترجمه بود؛ مایل بودم که آقای کوثری دربارهٔ روش خود در ترجمه تأمل کنند و تأملات خود را بر کاغذ بیاورند تا علاقه‌مندان ترجمه از نظریات ایشان بهره‌مند شوند. اگر همهٔ مترجمان ما از توانایی‌های آقای کوثری برخوردار بودند، شاید اصلاً نیازی به این‌گونه بحث‌ها نبود و ما به مباحث کلی‌تر مثل مباحث زبان‌شناختی یا سبک‌شناختی یا زیباشناختی متن می‌پرداختیم.