نقد ترجمه

  • دُن آرام
  • میخائیل شولوخوف
  • برگردان احمد شاملو (ترجمه از برگردان فرانسوی آنتوان وی‌تز)
  • انتشارات مازیار
  • چاپ اول، ۱۳۸۲

 

دُن آرام اولین بار به ترجمهٔ به‌آذین در چهار جلد منتشر شده است. شاملو، چنان‌که در «یادداشت مترجم» می‌گوید، دلیلی قوی برای ترجمهٔ مجدد این اثر داشته است. ترجمهٔ شاملو عشق و توان او در کاربرد زبان کوچه را نشان می‌دهد. غالب کلمات علاوه‌بر معنی دقیق ارجاعی دارای بار احساسی نیز هستند. ازاین‌گذشته شاملو در این ترجمه قدرت خود در توصیف را که به هنر او در مقام شاعر مربوط است به نمایش می‌گذارد. ترجمهٔ شاملو کارناوالی است از کلمات و تعبیرات فارسی که شکوه فارسی و بیش از آن شکوه زبان محاورهٔ فارسی را نشان می‌دهد. اگر خواننده روش شاملو در ترجمهٔ دُن آرام را بپسندد، رمان را با شوقی مضاعف می‌خواند زیرا می‌تواند از زبان ترجمه لذت هم ببرد. من این زبان را مناسب ترجمهٔ دُن آرام نیافتم.


بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *