ای اله آسمانی! از نخستین نافرمانی بشر و چشیدن از میوه آن درخت ممنوعه که طعم مرگبار آن، مرگ را در جهان به ارمغان آورد، و با از دست دادن باغ عدن موجب همه مصائب ما گشت، تا سرانجام انسانی والاتر، دوباره ما را در آنجا مستقر سازد و آن قامتگاه سعادتبخش را از نو برای ما آماده سازد و تسخیر فرماید
نغمه ای بسرای! بر فراز ستیغ پنهانی حریب و سینا. تو آن شبانی را الهام بخشیدی که نخستین بار به نژاد برگزیده آموخت چگونه در آغاز، آسمان و زمین از هرج و مرج و آشفتگی بیرون جستند … و یا چنانچه تپه صهیون و جویبار سیلوحا، که در نزدیک معبد الهی به سرعت جاری بود. بیشتر خوشایند تو است. یاری تو را، برای سرود حماسی و ماجراجویانه ام، که با پروازی نه چندان مالايم.