ای الههٔ آسمانی! از نخستین نافرمانی بشر و چشیدن از میوهٔ آن درخت ممنوعه که طعم مرگبار آن، مرگ را در جهان به ارمغان آورد، و با از دست دادن باغ عدن موجب همهٔ مصائب ما گشت، تا سرانجام انسانی والاتر، دوباره ما را در آنجا مستقر سازد و آن اقامتگاه سعادت‌بخش را از نو برای ما آماده سازد و تسخیر فرماید.
نغمه‌ای بسرای! بر فراز ستیغ پنهانی حریب و سینا. تو آن شبانی را الهام بخشیدی که نخستین بار به نژاد برگزیده آموخت چگونه در آغاز، آسمان و زمین از هرج‌ومرج و آشفتگی بیرون جستند … و یا چنانچه تپهٔ صهیون و جویبار سیلوحا، که در نزدیک معبد الهی به‌سرعت جاری بود، بیشتر خوشایند تو است. یاری تو را، برای سرود حماسی و ماجراجویانه‌ام، که با پروازی نه‌چندان مالایم، خواستار اوج گرفتن بر فراز قلهٔ کوه‌های …