از دیرباز دو روش عمده در ترجمهٔ ادبی وجود داشته است. این دو روش که تحت عناوین مختلف ازجمله لفظ‌گرا و معنی‌گرا شناخته می‌شوند، رقیب یکدیگر بوده و در هر مقطع تاریخی یک روش بر روش دیگر غلبه داشته است. امروزه نیز با افزایش حجم ترجمهٔ ادبی در جهان و دقیق‌تر شدن و رونق یافتن مباحث نظری ترجمه، بحث در مورد روش برتر ترجمه با شور بیشتری ادامه دارد. آنچه در تمامی بحث‌های نظری ترجمه، در گذشته و حال، دیده می‌شود مغالطه‌ای است که در زمینهٔ روش ترجمه وجود دارد. هدف این مقاله روشن کردن این مغالطه و ارائهٔ تعریفی عینی و عام از روش ترجمهٔ ادبی است.