کسانی که استدلال می کنند ترجمه غیر ممکن است، از دیدگاه نظری به این بحث می پردازند و نظر شان مقابل نظر کسانی قرار می گیرد که کار عملی ترجمه را واقعیتی عینی می دانند. در واقع کسانی که رأی به عدم امکان ترجمه می دهند، خود مترجم نیستند. بنابراین در یک سو نظریه پردازان مدافع نظریه ترجمه ناپذیری قرار می گیرند و در سوی دیگر مترجمین. یا آنگونه که ژان – رنه لدميرال، ترجمه شناس معاصر فرانسوی می گوید در یک سو کسانی که حرف می زنند و در دیگر سوی کسانی که عمل می کنند؟ این گونه نظریه پردازان به دو دلیل به مباحث ترجمه می پردازند: یا برای آنکه به مترجمین توصیه کنند که چگونه ترجمه خوبی ارائه دهند؛ و یا بالعکس به مترجمین ثابت کنند که کاری را که انجام می دهند غیر ممکن است؟