آنچه انگیزهٔ نوشتن این مقاله را فراهم آورد، نقدی است که یکی از خوانندگان مترجم بر ترجمهٔ «چهرهٔ مرد هنرمند در جوانی» به قلم دکتر منوچهر بدیعی نوشته و بدون نام آن را برای ما فرستاده است. این نقد زبانی طنز و لحنی نیش‌دار دارد و در آن هیچ اشاره‌ای به زیبایی‌ها و ارزش‌های ترجمهٔ خوب دکتر بدیعی از اثر دشوار جیمز جویس نشده است. ما در گذشته گاه نقد ترجمه نیز چاپ می‌کردیم اما به‌تدریج دریافتیم که چاپ نقد ترجمه کمکی به بهبود وضع ترجمه نمی‌کند و در شرایطی که فرهنگ نقد وجود ندارد – یعنی نه منتقد، منتقد است، نه نقد، نقد است و نه زمینهٔ پذیرش نقد وجود دارد – چاپ نقد به نقد، یا بهتر است بگوییم ترور، شخصیت مترجم تبدیل یا تعبیر می‌شود.