نامهٔ نیکولو ماکیاولی به فرانچسکو وتوری

به تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۵۱۳

جناب آقای سفیر
«عنایت الهی هرگز دیر نمی‌رسد» چون زمانی دراز نامه‌ای از شما نرسید گمان کردم اگر هم روی از من برنگردانده باشید، مرا از یاد برده‌اید. نمی‌توانستم علتی برای این امر بیابم. همهٔ علل، به‌استثنای یکی، در نظرم سهل می‌نمودند: می‌اندیشیدم شاید ازآن‌رو دیگر یادی از من نمی‌کنید که به شما گفته‌اند من در حراست از نامه‌های شما اهمال می‌ورزم حال‌آنکه به‌یقین می‌دانستم که هیچ‌کس غیر از فیلیپو و پاگولو آنها را ندیده است. نامهٔ مورخ بیست و سوم ماه گذشتهٔ شما نگرانی مرا برطرف کرد. بسیار شادمان شدم وقتی که از این نامه دریافتم که وظیفهٔ شغلی خود را با آسان‌گیری و خونسردی انجام می‌دهید.