این ترجمه‌های مکرر کتاب‌های جدید هم برای صنعت نشر ما بلایی شده‌اند. نتیجه البته دوباره‌کاری مطلق، به هدر رفتن وقت مترجمان و سرمایهٔ ناشران درگیر و تقسیم درآمد فروش اثر میان دو یا سه کتاب رقیب است و حاصل کار هم، چنانچه بعضی از استادان ادعا می‌کنند، غنی‌تر شدن ادبیات معاصر نیست. از دو یا سه ترجمهٔ شتاب‌زده چه چیزی عاید خواننده می‌شود؟ درصورتی‌که نشر یک ترجمهٔ سرِفرصت که به دست مترجمی توانا انجام شده و به‌درستی هم ویرایش شده باشد یقیناً برای خوانندگان سودمندتر و دل‌چسب‌تر خواهد بود. مشکل البته از عضو نبودن ایران در میثاق‌های بین‌المللی حق مؤلف (کپی رایت) ناشی می‌شود. درصورت الحاق کشور به یکی از این پیمان‌ها، که احتمالش روزبه‌روز بیشتر می‌شود، ترجمهٔ آثار جدید و حمایت‌شده موکول به کسب اجازه از صاحب اثر و محدود به یک ترجمهٔ مجاز خواهد بود. ولی تا آن روز آش همین آش است و کاسه همین کاسه.