این ترجمه های مکرر کتاب های جدید هم برای صنعت نشر ما بلایی شده اند. نتیجه البته دوباره کاری مطلق، به هدر رفتن وقت مترجمان و سرمایه ناشران درگیر و تقسیم در آمد. فروش اثر میان دو یا سه کتاب رقیب است و حاصل کار هم، چنانچه بعضی از استادان ادعا می کنند، غنی تر شدن ادبیات معاصر نیست. از دو یا سه ترجمه شتابزده چه چیزی عاید خواننده می شود؟ در صورتی که نشر یک ترجمه سر۔ فرصت که به دست مترجمی توانا انجام شده و به درستی هم ویرایش شده باشد یقینا برای خوانندگان سودمندتر و دلچسب تر خواهد بود. مشکل البته از عضو نبودن ایران در میثاق های بین المللی حق مؤلف( کپی رایت) ناشی می شود. در صورت الحاق کشور به یکی از این پیمان ها، که احتمالش روز به روز بیشتر می شود، ترجمه آثار جدید و حمایت شده موکول به کسب اجازه از صاحب اثر و محدود به یک ترجمه مجاز خواهد بود. ولی تا آن روز آش همین آش است و کاسه همین کاسه