ترجمه را به دو روش می‌توان نقد کرد، روش جزئی‌نگر و روش کلی‌نگر. در روش جزئی‌نگر، منتقد نمونه‌هایی از کلمات یا جملات از ترجمه نقل می‌کند که، در مقایسه با متن اصلی، درست یا نادرست ترجمه شده و به‌زعم او، بیانگر قدرت یا ضعف مترجم می‌باشد. در روش کلی‌نگر، منتقد ترجمه را نه در مقایسهٔ لفظ‌به‌لفظ با اصل اثر، بلکه با معیارهای تألیف و در چهارچوب فرهنگ زبان مقصد ارزیابی می‌کند. روش جزئی‌نگر در نقد ترجمه‌های غیرادبی کاربرد دارد، چون در ترجمهٔ این نوع متون آنچه بیش از هرچیز اهمیت دارد، انتقال درست اطلاعات موجود در متن اصلی است. اما در مورد ترجمه‌های ادبی، آنچه بیش از هرچیز اهمیت دارد، کلیت اثر است و همین کلیت است که تأثیر مطلوب یا نامطلوب در خواننده ایجاد می‌کند. به‌ عبارت‌ دیگر، در ترجمهٔ ادبی، احساس نسبت به اطلاعات اهمیت بیشتری پیدا می‌کند و لذا در داوری در مورد ترجمهٔ ادبی، ملاک درست یا نادرست بودن تحت‌الشعاع ملاک مؤثر یا غیرمؤثر بودن قرار می‌گیرد. ترجمه‌ای مؤثر است که با خواننده ارتباط برقرار کند و احساس موجود در متن را به خواننده منتقل کند و این وقتی ممکن است که ترجمهٔ ادبی به‌مثابهٔ کاری ادبی مورد بررسی قرار بگیرد.