لفظ‌گرایی؛ روش حاکم بر ترجمه در ایران

… ما که در اینجا گرد آمده‌ایم صاحب نظریه‌ای نو و مشترک در زمینهٔ ترجمهٔ ادبی نیستیم و لذا در پی آن نیستیم که حرکتی نو در کار عملی ترجمهٔ ادبی ایجاد کنیم و البته چنین انتظاری هم نمی‌توان داشت. اندیشهٔ نو به‌دنبال مباحث گستردهٔ نظری در زمینهٔ فلسفه، ادبیات، ترجمه و به‌طور کلی علوم مرتبط با زبان به وجود می‌آید و ما هنوز در آغاز راه هستیم. بااین‌حال، همهٔ ما شاید در این نکته وحدت نظر داشته باشیم که وضعیت ترجمهٔ ادبی در ایران نیازمند بررسی همه‌جانبه و توجه خاص است. شاید همهٔ ما اذعان داشته باشیم که ترجمهٔ ادبی، به‌رغم اهمیت زبانی و فرهنگی آن، به خود رها شده و بین چهار رکن اساسی آن یعنی دولت، مترجم، ناشر و محقق ارتباط مفید و فعالی وجود ندارد. ما صد و پنجاه سال سابقهٔ ترجمهٔ ادبی داریم.


بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *