در این مقاله بر آنیم تا روش پیشنهادی گارسس (۱۹۹۴:Garces) برای ارزیابی ترجمه را به‌مثابهٔ روشی عینی برای نقد ترجمه به‌خصوص ترجمهٔ ادبی معرفی کنیم. در تبیین این روش مثال‌هایی از زبان فارسی و آرایی از دیگر صاحب‌نظران به‌خصوص نیومارک نقل خواهیم کرد.
گارسس برای مقایسهٔ شباهت‌های میان متن مبدأ و ترجمه چهار سطح پیشنهاد می‌کند که این سطوح به گفتهٔ او گاه با هم تداخل پیدا می‌کنند. این سطوح عبارتند از: سطح معنایی-لغوی؛ سطح نحوی۔صرفی؛ سطح گفتمانی- نقشی و سطح سبکی-مقصود‌شناختی. اینک به ذکر اجزاء این سطوح و شرح و تعریف آن‌ها می‌پردازیم.