• عشق سال‌های وبا
• نوشتهٔ گابریل گارسیا مارکز
• ترجمهٔ مهناز سیف طلوعی
• ناشر: مؤسسهٔ انتشارات مدبّر

در این ده پانزده سال اخیر کمتر شده است که ترجمهٔ آخرین کتاب‌های نویسندگانی چون مارکز یا، مثلاً، میلان کوندرا را با خیال آسوده بخوانیم و از آن لذت ببریم. در واقع شهرت و محبوبیت این نویسندگان در مملکت ما گویی برایشان «شگون» نداشته، بهتر بگویم: «دشمن طاووس آمد پر او». این از آن روست که در این سال‌ها نوعی رقابت (یا مسابقه) بر سر ترجمهٔ سریع این آثار و پیش افتادن از رقیبان احتمالی در میان بوده. بسیاری از ناشران نیز دل‌خوش به آن بوده‌اند که «آخرین اثر از …» را به بازار می‌فرستند و دست‌کم دو سه چاپی از آن خواهند فروخت. گاه نیز چنین شده است. اما این استقبال‌ها به‌هیچ‌روی نشانهٔ خوبی ترجمه و شایستگی مترجم نیست. نام نویسنده است که بازار این گونه کتاب‌ها را گرم می‌کند. بسیاری از این ترجمه‌ها، حتی اگر در انتقال معنای کلمات هیچ خطایی نداشته باشند، تنها این را به ما می‌رسانند که مثلاً مارکز چه می‌خواسته بگوید.