مقدمه:
در این مقاله کوشیده‌ایم نخست تعریفی از دستور زبان که امروزه مورد قبول زبان‌شناسان است ارائه دهیم. سپس با مروری به آرا و عقاید متخصصان ترجمه تعریفی از هنر ترجمه بدهیم که با نظریهٔ ارتباطی زبان همساز باشد. سرانجام این پرسش را مطرح می‌کنیم که چگونه دانش دستور زبان مبدأ مترجم را قادر می‌سازد معنای زبان‌شناختی و معنای کاربردشناختی را در واحدهای زبانی چون عبارت، جمله‌واره، جمله و واحد بزرگ‌تر کلام بشناسد و به کنه اندیشهٔ نویسندهٔ متن اصلی راه یابد، و با استفاده از مثال‌هایی که بیشتر حاصل بحث در کلاس‌های ترجمه و تجارب عملی این نویسنده است به تبیین قضایا می‌پردازیم. امید است با این شیوهٔ ارائهٔ موضوع بتوانیم نشان دهیم که داشتن دانش کافی از دستور زبان مبدأ برای مترجمی که می‌کوشد پیام را از متن الف به متن ب به‌درستی انتقال دهد بسیار ضروری است.