یکی از ویژگی‌های آشکار ترجمهٔ مترجمان تازه‌کار لغوی بودن آن‌هاست. در این قبیل ترجمه‌ها مترجم کلمه در برابر کلمه می‌گذارد و با این کار ساخت‌های نحوی متن اصلی را در ترجمه حفظ می‌کند و نیز انسجام معنایی میان کلمات را که در متن اصلی وجود داشته سست می‌کند یا از بین می‌برد. در اینجا خطای مترجم این است که کلمه را واحد معنایی مستقلی تصور کرده و کلمات را جداجدا و بی‌ارتباط با کلمات دیگر ترجمه می‌کند. لغت‌نامه‌های دوزبانه چنین توهمی را دامن می‌زنند یا اینکه خود آن را ایجاد می‌کنند. لغت‌نامه‌نویس کلمه را واحد معنایی مستقلی می‌پندارد و معادل‌هایی برای آن پیشنهاد می‌کند، حال‌آنکه اساساً معنی کلمه عنصر ثابتی نیست و در بسیاری از موارد نمی‌توان جدا از متن معادل‌های ممکن یک کلمه را تعیین کرد. در متن، کلمه با سایر کلمات ترکیب می‌شود و با آن‌ها روابط نحوی و معنایی برقرار می‌کند و بدین‌ترتیب معنی آن به معنی سایر کلمات وابسته می‌شود. در این موارد مترجم نمی‌تواند کلمه را بدون ارتباط با سایر کلمات ترجمه کند بدون آنکه انسجام معنایی میان کلمات در ترجمه محفوظ بماند.