هرگاه سخن از ترجمه و مترجم به میان می‌آوریم، پیش‌از هرچیز باید معلوم کنیم چه کسی صلاحیت دارد ترجمه کند. از خلال این بحث معلوم می‌شود چه کسی صلاحیت ندارد ترجمه کند. ترجمه همیشه ملازم با نویسندگی بوده و نمونه‌های بسیاری این گفته را تأیید می‌کند، ازجمله خولیو کُر تزار که ترجمهٔ اسپانیایی رسایی از اشعار ادگار آلن پو به دست داده و بسیاری دیگر از شاعران معاصر آمریکایی که در کار ترجمه نیز دست دارند. پس مترجم باید پیش‌از هرچیز نویسنده بوده و از شم و انگیزهٔ نویسندگی برخوردار باشد. بعلاوه مترجم باید به زبانی که برخی کوته‌فکران آن را «زبان هدف» می‌نامند – اصطلاحی که آدم را بی‌اختیار به یاد کشتن و رقابت می‌اندازد – کاملاً مسلط باشد. مطلوب آن است که مترجم دانشی عام و وسیع داشته باشد تا دانشی محدود و تخصصی، زیرا درک متون متفاوتی که مترجم ترجمه می‌کند به دانشی وسیع‌تر از دانش محدود و تخصصی محقق نیاز دارد. مهم‌تر از همه آنکه مترجم باید گوشی شنوا و حساس داشته باشد تا بتواند گنجینه‌ای از لغات، اصطلاحات و عبارات زبان را ذخیره کند.