مقدمه:

تردیدی نیست که زبان فارسی در پنجاه سال اخیر از ترجمه تاثیر پذیرفته است. و باز تردیدی نیست که این تأثیر هم سازنده بوده و هم مخرب. ترجمه از یکسو توان زبان فارسی در بیان مفاهیم را افزایش داده، هر چند که در باره این خدمت ترجمه کمتر صحبت می شود. ترجمه از سوی دیگر با وام گرفتن کلمات و از آن مهمتر ساختارهای نحوی و معنایی بیگانه، تغییراتی در بیان فارسی ایجاد کرده که برخی از ادبا از آن به فساد تعبیر کرده و از دیرباز به زبانی شکوه آمیز در باره آن داد سخن داده اند. این شکوائیه ها که گاه با پیشنهاداتی نیز همراه هستند در عمل راه به جایی نبرده اند. مترجمین بی صلاحیت و ناشران بازاری و بی تعهد همچنان به کار خویش مشغولند و هیچ سازمان دولتی نیز جزو وظایف خود نمی داند که بر کار آنها نظارت جدی کند. فساد زبان فارسی را به ترجمه های بد نسبت دادن کاری خالی از مبالغه نیست. از طرف دیگر با جلوگیری از انتشار ترجمه های بد نمی توان زبان فارسی را حفظ کرد. حفظ زبان فارسی به برنامه ای گسترده و چند جانبه نیاز دارد که بی تردید، یکی از جنبه های آن جلوگیری از انتشار ترجمه های بد است.
آنچه در زیر از نظر خوانندگان می گذرد مقاله، یا به تعبیر درست تر، شکوائیه ای است از سوی یک دبیر ادبیات فارسی که با اندک اختصار به چاپ می رسد