مقدمه
غمنامه سزار در میانه سالهای ۹-۱5۹۸ سروده شده است. از پاره ای بخش های منشور که بگذریم، بیشینه کتاب سرشار از نظمی است به غایت فصیح و مردانه، آنچنان که موی از آن، بر اندام آدمی بر پا می خیزد. من نیز دریغم آمد به ترجمه آن دستی نبرم. پایان نامه ای را بهانه کردم و فصلی از آن را به نثری آهنگین در آوردم. میخواستم تمامت اثر را به پارسی بگزارم اما دریغا که به گفته بیهقی “نرفتم” (میسر نگشت مرا). اینک آنچه در پی می آید بخشی کوتاه از همین ترجمه است که در آن، همت خود را در کار حفظ و نگهداشت زبان شاعرانه اثر کرده ام تا آن تأثیر شگرف حماسی که “آن” سزار است و بس، پاس داشته شود. بی گمان ترجمه ای که وامدار سیاست نامه قرن پنجم هجری باشد، یا مصرعی فارسی به تمهیدی در آن بنشیند، به چشم خلق، گزارشی ناوفادار است به اسلوب آن خواجه مغرب زمین، از همین روست که آوردن شاهدی بر ما بایسته است تا نشان دهیم اگر گاه واژه ها، یکان یکان گزارش نشده اند، حرمت معنی را به گونه ای دیگر داشته ایم، و اصولا سرشت متون ادبی، ترجمه مقید را بر نمی تابد، که ذات شعر، تو در توی است و پیچ پیچ، و به لفظی اندک به هزار معنی اشارت میکند. از باب نمونه، آنجا که کاسیوس سزار را به تندیس کوه پیکر کلوسوس مانند کرده است به گزارشی آزاد باز می خوریم