بسم الله الرحمن الرحیم
کسی را نمی‌رسد که ارزش دستور زبان را خواه فارسی باشد و یا صرف و نحو عربی، منکر شود و یا عالماً عامداً از به کار بستن دستورات املایی امتناع ورزد و با رعایت آنچه را اهل ادب در فرهنگستان به تصویب و تأیید خود می‌رسانند و رواج می‌دهند، مفید نشناسد. چراکه این‌گونه ضوابط وسیله و ابزارند تا میان نویسندگان و خوانندگان تفاهم بهتری برقرار گردد. اما در مورد ترجمه و یا حکایت که خود فنی است از فنون ادب و اصالت هنری دارد، تصویب قاعده و قانون اصل و اساسی ندارد.