ترجمهٔ قرآن از دیرباز معرکهٔ آرای فقهای اسلام خصوصاً اهل سنت بوده است. این بحث برای اولین بار از مسئلهٔ جواز قرائت حمد و سوره به زبان‌های غیرعربی آغاز شد. بعضی از فقهای اهل سنت همچون ابوحنیفه به جواز قرائت فارسی نماز فتوا داده‌اند و برخی دیگر با استدلال بر عدم‌امکان ترجمهٔ قرآن، نماز بدون قرائت قرآنی‌اش را باطل دانسته‌اند که نظر قاطبهٔ فقهای شیعه چنین می‌باشد.

در قرون معاصر خصوصاً سدهٔ اخیر به‌دلیل ضرورت امر تبلیغ دین، مسئلهٔ ضرورت ترجمهٔ قرآن توسط افرادی همچون شیخ مصطفی مراغی مطرح شد که با مخالفت شدید بعضی از علمای الازهر روبه‌رو شد. اینان پس از جلسات و شور مکرر، رأی بر جواز ترجمهٔ تفسیری قرآن دادند با این استدلال که هر کلامی دارای دو مدلول است: ….