مترجمان ادبی همواره دربارهٔ هنر خود تأمل کرده‌اند. آنان به‌هنگام بحث دربارهٔ نقش خود، همیشه با توجه به تجربه‌های پیشین سخن گفته‌اند و بحث آنان به‌جای آنکه بحثی نظام‌مند باشد صورتی روایت‌گون و تجویزی داشته است. نظریۀ ترجمه، هرچند بیش از  پیش «علمی» شده، به این زمینۀ فرعی، یعنی ترجمۀ ادبی، چنان‌که بایست نپرداخته است. برخی از نظریه‌ها که ماهیت زبان‌شناختی دارند، بیشتر معطوف به متن هستند و بر مسائلی چون تمایز میان ترجمۀ ادبی و غیرادبی تأکید دارند، تا بر نقش مترجم.