مترجمان ادبی همواره درباره هنر خود تأمل کرده اند. آنان به هنگام بحث درباره نقش خود، همیشه با توجه به تجربه‌های پیشین سخن گفته اند و بحث آنان به جای آنکه بحثی نظام‌مند باشد صورتی روایت‌گون و تجویزی داشته است. نظریۀ ترجمه، هرچند بیش از  پیش «علمی» شده، به این زمینۀ فرعی، یعنی ترجمۀ ادبی، چنان‌که بایست نپرداخته است. برخی از نظریه‌ها که ماهیت زبان‌شناختی دارند، بیشتر معطوف به متن هستند و بر مسائلی چون تمایز میان ترجمۀ ادبی و غیرادبی تأکید دارند، تا بر نقش مترجم.