محمدبن‌‌عبدالجبار‌بن‌‌حسن نفرّی ظاهراً در نیمهٔ اول قرن چهارم در سن کمال بوده و به گفتۀ حاجی خلیفه در سال ۳۵۴ درگذشته است. مهم‌ترین آثار وی کتاب مواقف و کتاب مخاطبات است که هر دو در یک مجلد گرد آمده است. کتاب مواقف با موقف (عز) آغاز و به موقف «کنف»، ختم می‌شود و حاوی هفتاد و هفت موقف است که در هر موقف جملات با عبارت «مرا گفت»، آغاز می‌شود. اما رسالهٔ مخاطبات شامل ۵۶ خطاب است که جملاتش همه با عبارت «ای بنده!»، شروع می‌شود. این دو اثر ازلحاظ اسلوب با «رسالهٔ کوچک صد میدان» و «منازل‌السائرین» اثر پیر هرات مشابهت دارد، با این تفاوت که نفرّی گفتار خود را الهام‌گونه‌ای می‌داند که از واردات قلبی خویش برگرفته است. این دو کتاب را یکی از نوادگان شیخ گردآوری کرده و اثر دیگر وی یعنی امالی توسط یکی از شاگردانش کتابت شده است.