در گذشته در طبقه بندی اجتماعی، مترجمان را در طبقه مردم تحصیل کرده جای می دانند. در آن زمان، ترجمه معمولا توسط راهبان صورت می گرفت و این کار باعث اعتبار و نفوذ بیشتر کلیسا میشد. در انگلستان خوشبختانه تنی چند از پادشاهان تعلق خاطر خاصی به ادبیات داشتند. بارزترین نمونه آلفرد کبیر است. وی مترجم چیره دستی بود که در رونق بخشیدن به زبان انگلیسی ادبی سهمی بسزا داشت. اگر اشراف دربار خواندن و نوشتن بلد نبودند به آنها لقب و عنوان اعطا نمی کرد و مواجب بگیران دولتی مجبور بودند تا حدی خواندن و نوشتن بیاموزند. می توان تصور کرد این سیاست روشنفکرانه آلفرد کبیر در آن زمان یعنی در خلال سالهای ۸۶۰ تا ۹۰۰ میلادی چه نتایج پرباری برای آینده داشته است.