در ترجمه کلمه یا جمله یا متن از زبانی به زبان دیگر تنها يك راه فراروی مترجم نیست. به عبارت دیگر، انتقال معنی از زبانی به زبان دیگر همیشه به شیوه ای واحد انجام نمی گیرد. مترجم می تواند با توجه به کلمه یا جمله یا متنی که ترجمه می کند، شیوه متفاوتی به کار گیرد. در سال ۱۹۵۸ دو محقق فرانسوی، ژان پل وینه و ژان دار بلنه، کتابی تحت عنوان سبک شناسی تطبیقی فرانسه و انگلیسی: روش ترجمه منتشر کردند. در این کتاب مولفان از دیدگاهی توصیفی تکنیک های مختلفی را که در اختیار مترجم است معرفی کردند و نشان دادند که واحد ترجمه کلمه نیست، بلکه ترجمه فرایندی پیچیده است  که در انجام آن مترجم ناخودآگاه تکنیک های متعددی به کار می گیرد. (۱) از نظر مؤلفان، این تکنیک ها بر هفت گونه اند. این کتاب امروزه در حوزه ترجمه شناسی کتابی کلاسیک به شمار می آید و تکنیک های پیشنهادی مؤلفان با عنوان «تکنیک های هفتگانه ترجمه معروف شده است. این تکنیکها به ترتیب عبارتند از: ترجمه تحت اللفظی، قرض کردن، ترجمه قرضی، تغییر صورت، تغییر پیام، معادل یابی و همانند سازی.