در ترجمهٔ کلمه یا جمله یا متن از زبانی به زبان دیگر تنها یک راه فراروی مترجم نیست. به عبارت دیگر، انتقال معنی از زبانی به زبان دیگر همیشه به شیوه‌ای واحد انجام نمی‌گیرد. مترجم می‌تواند با توجه به کلمه یا جمله یا متنی که ترجمه می‌کند، شیوهٔ متفاوتی به کار گیرد. در سال ۱۹۵۸ دو محقق فرانسوی، ژان پل وینه و ژان دار بلنه، کتابی تحت عنوان سبک‌شناسی تطبیقی فرانسه و انگلیسی: روش ترجمه منتشر کردند. در این کتاب مؤلفان از دیدگاهی توصیفی تکنیک‌های مختلفی را که در اختیار مترجم است معرفی کردند و نشان دادند که واحد ترجمه کلمه نیست، بلکه ترجمه فرایندی پیچیده است  که در انجام آن مترجم ناخودآگاه تکنیک‌های متعددی به کار می‌گیرد. (۱) ازنظر مؤلفان، این تکنیک‌ها بر هفت‌گونه‌اند. این کتاب امروزه در حوزهٔ ترجمه‌شناسی کتابی کلاسیک به شمار می‌آید و تکنیک‌های پیشنهادی مؤلفان با عنوان «تکنیک‌های هفت‌گانهٔ ترجمه» معروف شده است. این تکنیک‌ها به‌ترتیب عبارت‌اند از: ترجمهٔ تحت‌اللفظی، قرض کردن، ترجمهٔ قرضی، تغییر صورت، تغییر پیام، معادل‌یابی و همانندسازی.