بدون تردید، ترجمهٔ قسمت‌های توصیفی یک اثر ادبی دشوارتر از ترجمهٔ گفت‌وگوهای آن است. با‌این‌حال، ترجمهٔ گفت‌وگو نیز دشواری‌هایی دارد و ضعف و قدرت مترجمان در ترجمهٔ گفت‌وگوها به‌سادگی آشکار می‌شود. در ترجمهٔ گفت‌وگوهای یک اثر ادبی، مترجم ناچار است برخلاف بخش‌های توصیفی اثر، در بسیاری از موارد از ترجمهٔ لفظ‌به‌لفظ پرهیز کند. گاه لازم است مترجم موقعیت گفت‌وگو در متن اصلی را با موقعیتی خیالی و مشابه در زبان مقصد مقایسه کند و در ترجمهٔ هر جمله از خود بپرسد: در چنین موقعیتی گویندگان زبان مقصد چه عبارتی و چه بیانی به کار می‌بردند. این نوع ترجمه، مستلزم دانش زبانی – فرهنگی – اجتماعی بسیار بالایی است و کار مترجمانی که فاقد چنین دانش یا شمّی هستند به‌ناچار «ترجمه‌گون» و «غیرطبیعی» جلوه خواهد کرد.