خلاصهٔ مقاله: نویسنده دو معیار عام در نقد ترجمه، یعنی روانی و امانت‌داری را کافی نمی‌داند و معتقد است باید معیاری مطلوب و عملی برگزید. به نظر نویسنده ترجمه را باید براساس تأثیری که در خواننده ایجاد می‌کند ارزیابی کرد. مترجم خوب می‌کوشد با حفظ محتوی، شیوهٔ بیان، نوع، سبک، روانی و روح متن مبدأ همان تأثیری را خلق کند که متن مبدأ در مخاطب خود ایجاد کرده است. نویسنده خود در معیار برای ارزیابی ترجمه پیشنهاد می‌کند: «معیار حداکثر» که کمال ترجمه است و «معیار حداقل». نویسنده آن‌گاه به دام‌های هفت‌گانه‌ای اشاره می‌کند که بر سر راه مترجم است و افتادن در هر‌یک از این دام‌ها باعث نقض «معیار حداقل» می‌شود.