به‌آذین در شهریورماه ۱۳۲۰ در حملهٔ متفقین به ایران در حملهٔ هوایی در ساحل غازیان انزلی مورد اصابت ترکش بمب قرار گرفت و دست چپ خود را از دست داد و پاشنهٔ پایش زخمی شد. علی‌رغم از دست دادن دست و ایجاد معلولیت بدنی و علی‌رغم مضیقه‌های مالی ناشی از منتظر خدمت شدن پس‌از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و علی‌رغم فشار‌های زیادی که به‌طور روزمره بر او وارد می‌شد که ناشی از طبع بلند و سازش‌ناپذیر او در درنغلتیدن در فساد رایج سیستم اجتماعی آن دوران بود بسیار سربلند‌، متکی‌به‌خود‌، راست‌گو و درست‌کار‌، نظربلند‌، باجذبه و جدی و در عین حال نکته‌سنج و بذله‌گو و باروحیه بود‌. او نه‌تنها در اثر کمبود‌های جسمی و فشار‌های مالی روحیهٔ خود را هیچ‌گاه نباخت بلکه با اراده و پشتکارِ باورنکردنی و حیرت‌انگیز و با کمک هوش بالای خود چنان آثاری خلق کرد و چنان تأثیر بزرگی بر فرهنگ ایران برجا نهاد. و این نکته جالب و تحسین‌برانگیز است که او هیچ‌گاه به هیچ احدی‌، حتی به همسر و فرزندان خود، اجازهٔ اِبراز دل‌سوزی نمی‌داد و اگر احیاناً حرکتی و یا گفته‌ای این شائبه را می‌رساند، عکس‌العمل تند و سوزانندهٔ او را به دنبال داشت که فرد را پشیمان می‌کرد. به این علت معمولاً همه مواظب بودند که چنین اشتباهی مرتکب نشوند.