در ادامهٔ بحث‌هایی دربارهٔ ترجمه که در لابه‌لای اوراق فرهنگ این مرزوبوم به یادگار مانده و گرد زمان از چشم خواننده دورشان کرده، در این شماره، گزیده‌ای خواهد آمد از مجلهٔ «کاوه». تاریخ ادب و فرهنگ ایران از پویش‌های کوته‌عمر و بلنداختر کم ندارد. یکی از همین حرکت‌های تأمل‌برانگیز، پویش کاوه‌مردان دغدغه‌دار ادب و سیاست و فرهنگ ایران است که در چهارچوب «مجله»، خارج از مرزهای وطن، در اندیشهٔ تداوم خون حیات در رگ‌های فکر و اندیشهٔ ایران بود. با همین اندیشه، این مجله از سال ۱۲۸۵ کارش را با چاپ اخبار و تحلیل شرایط سیاسی ایران آغاز می‌کند. در دورهٔ نخست که هم‌زمان است با جنگ جهانی اول، حسن تقی‌زاده، مؤسس این مجله و همکارانش، این خط‌مشی را پی می‌گیرند، اما در دو سال آخر عمر شش‌سالهٔ این مجله، به فرهنگ و ادب می‌پردازند. فرهنگ‌دوستی و ادب‌گرایی آن‌ها در این دو سال، موضوعات متنوعی را می‌آفریند که ترجمه‌دوستان را هم بی‌نصیب نمی‌گذارد.