این مقاله در ادامة دو مقالة قبلی در باب رابطه بین سبک نویسنده و سبک مترجم نوشته شده است. نویسنده نخست براساس تعریف خود از سبک، رابطه میان سبک و معنی را تبیین می‌کند. نویسنده با این‌که می­‌پذیرد سبک و معنی ارتباطی ناگسستنی دارند ادعا می­‌کند که در عمل می­‌توان سبک و معنی دو متن مبدأ و مقصد را جداگانه بررسی کرد. نویسنده سپس به معرفی حوزة جدیدی می‌­پردازد با عنوان سبک­‌شناسی ترجمه و برای آن نقشه راه ترسیم می­کند. در پایان، نویسنده شاخص‌هایی تحت عنوان شاخص­‌های سبکی در دو حوزه واژگان و نحو برمی­‌شمارد و با مثال‌هایی اهمیت این شاخص­‌ها را در تعیین سبک ترجمه نشان می‌دهد.