در شمارهٔ قبل به طرح مسئلهٔ سبک نویسنده و سبک مترجم پرداختیم و ضمن تعریف سبک و توصیف ویژگی‌های آن گفتیم که چگونه می‌توان، با شرط نسبیت، دوگانگی اجتناب‌ناپذیر بین سبک نویسنده و سبک مترجم را رفع کرد. گفتیم تنها راهی که برای رفع این دوگانگی وجود دارد این است که مترجم، سبک نویسنده را در زبان خود «بازآفرینی» کند. برای این کار مترجم باید ویژگی‌های عمدهٔ سبک نویسنده را شناسایی کرده و ترجمه را به سبکی بنویسد که آن ویژگی‌ها در چهارچوب بوطیقا و قابلیت‌ها و محدودیت‌های زبان مقصد در متن ترجمه بارز باشد. همچنین در توضیح مطلب سه نمونه از ترجمه‌های چاپ‌شده نقل کردیم تا سه تلقی رایج از سبک را در میان مترجمان ایرانی نشان بدهیم و در‌ عین‌ حال سوءتفاهماتی دربارهٔ سبک را که به ترجمه‌های نادرست منجر شده رفع کنیم. در این فاصله، برخی خوانندگان تماس گرفتند و گفتند بحث به این دلیل که خیلی نظری شده چندان روشن نیست و لازم است با مثال‌های بیشتر فایدهٔ این بحث را برای مترجمان نشان داد. در این شماره با ذکر سه مثال دیگر و بحث مبسوط دربارهٔ آن‌ها نشان خواهیم داد که این بحث چگونه با آموزش و عمل و نقد ترجمه مرتبط است.