صادق هدایت را شاید بتوان پرآوازه‌ترین و در‌عین‌حال پررمز و رازترین نویسندة معاصر ایران تلقی کرد. زندگی نأمالوف و نومیدوارانه و سپس مرگ خاموش اما پرسروصدای او تصویری از او به‌دست داده است که هم در دریافت آثار خودش و هم در دریافت آثاری که ترجمه کرده، تأثیری انکارناپذیر داشته است. در میان ترجمه‌های هدایت، ترجمة وی از سارتر، فیلسوف اگزیستانسیالیست، بر دریافت این فلسفه به‌عنوان یک فلسفة نومید در ایران تأثیر‌گذاشته است. در مقالة حاضر پس از طرح مقدماتی به شرح این تأثیر پرداخته می‌شود.