ترجمهٔ مجدّد کاری است ضروری، مثل خود ترجمه. ولی کم‌و‌کیفش در هر جامعه تابع شرایط فرهنگی همان جامعه است. در غرب، ترجمهٔ مجدّد، کار غیرمعمولی نیست مخصوصاً در مورد آثار کلاسیک چون این آثار از شمول قانون کپی‌رایت خارج شده‌اند. ترجمه‌های مجدّد در غرب، بیشتر به این دلیل صورت می‌گیرد که مترجم می‌خواهد زبانی امروزی‌تر به ترجمه بدهد، یا ذوق‌ورزی کند و کتاب را به سبکی جدید یا زبانی خلاق‌تر ترجمه کند. این موضوع بیشتر در مورد آثار بزرگ ادبی یا دینی اتفاق می‌افتد که تفسیرپذیرند و هنوز خواننده دارند. یک نظریه‌پرداز ترجمه هم نظریه‌ای در مورد ترجمهٔ مجدّد دارد که می‌گوید اولین ترجمه‌ای که از یک کتاب می‌شود معمولاً رنگ‌وبوی ترجمه‌اش کمتر است ولی وقتی این کتاب در جامعهٔ مقصد مورد پذیرش قرار می‌گیرد و شناخته می‌شود، ترجمه‌های بعدی به زبان و ساختار کتاب نزدیک‌ترند یعنی کاملاً رنگ‌وبوی ترجمه دارند. این نظریه البته در مورد برخی ترجمه‌های مجدّد صدق می‌کند نه همهٔ ترجمه‌های مجدّد.