علی خزاعی‌فر

ذکر علی ابن عبدالله خزاعی

نقل است که روزی در محفل امتحان، درویشی به مکتبِ درسش درآمد و گفت: «استاد اگر اجازت فرمایند، من نیز مهارت خویش بیازمایم». سؤال برگرفت و به کنجی درنشست. چندی بگذشت. علی ابن عبدالله در وی نگریست؛ او را ندید و ورق آزمونش بر کرسی مانده بود. حیران، فرو ماند که: «او را چه شد؟ کجا بشد؟ چون شد؟» پس، در ورقِ درویش نگریست و مسحور ترجمهٔ وی شد. فی‌الحال، ندا دررسید که: «چونش نمی‌بینی که او در ترجمهٔ زیبای خویش پنهان است؟» و این است سِرّ ناپیداییِ مترجم.

علیرضا خان‌جان

پیری در ملک ری همی‌زیست، شهرهٔ آفاق در بسیاریِ خواندن و استجابت دعا. روزی از اتفاق به دیدار ترجمانی ناخوش‌قلم رسید. مترجم او را گفت: «دعای خیری بر من کن!» پیر گفت: «خدایا جانش بستان!» گفت: «از بهر خدای این چه دعاست؟» گفت: «این دعای خیر است تو را و جملۀ خوانندگان تو را».

اى که خواننده را دهی آزار!                        گرم تا کى بماند این بازار؟

به چه کار آیدت ترجمه‌دارى؟                     مردنت به که مردم‌آزاری!

(تأسی به شیخ اجل)