چند روز پيش دوستی در يكي از محافل ادبي خبر داد كه دارد اثر برندة جايزة گنكور 2016 را به فارسي برمي‌گرداند. هنوز جمله‌اش تمام نشده بود كه دوستي ديگر پرسيد كپي‌رايت اثر را گرفته است يا نه. جواب هرچه بود، بماند. اما بحث كپي‌رايت كه سال‌هاست بحثِ بي‌نتيجة دنياي ادبياتِ ايران است، اين روزها كمي جدي‌تر شده. اگر پيش از اين تنها دو سه ناشر حرفه‌اي يا تعداد انگشت‌شماري از مترجمين خود را ملزم مي‌دانستند كه حق نويسنده و ناشر خارجي را پرداخت كنند يا دست‌کم آن‌ها را در جريان بگذارند و اجازه‌اي نمادين بگيرند، حالا ديگر اين ماجرا تبديل به دغدغه شده و اجازه نگرفتن از نويسندة اثر، ناشر و مترجم را زير سوال مي‌برد. از سویی ديگر، به اعتقاد ناشران، ماجراهاي مميزي خريد و فروش امتياز را با مشكل مواجه مي‌كند. اما سوال اين است كه بالاخره بايد چه كرد؛ تا كي بايد دست روي دست گذاشت تا ترجمه‌هاي متعدد از يك اثر بازار را اشغال و مخاطب را سردرگم كند؟

با اين مقدمه و با تجربياتم از كار در اين زمينه با چند ناشر، سراغ تك‌تك مشكلات خواهم رفت و راه‌حل‌هاي احتمالي را پيشنهاد خواهم داد.