ترجمه در طول صد سال اخیر خدمات بزرگی به ایران کرده است و از جمله زبان نسبتاً قدرتمند فارسی جدید را باید حاصل کار سرسختانه مترجمان بزرگ‌مان در عرصه هنر (از قاضی و سحابی و به‌آذین و دریابندری گرفته تا توکل و سعادت و نجفی و کوثری و دیگران) یا عرصه علوم اجتماعی و تاریخی (از مرحوم عنایت تا فولادوند و آشوری و ستاری و خشایار دیهیمی و بشیریه) دانست. مترجمان و متفکران بزرگ این صد سال، در کنار نویسندگان ما زبانی جدید و قدرتمند را ساخته‌اند که ما مدیونش هستیم. اما ترجمه در طول یکی دو دهه اخیر به آفتی واقعی بدل شده است. به چندین دلیل: نخست آنکه هر کسی تصور می‌کند چون بزرگان ترجمه ما ناچار بوده‌اند واژگانی بسازند و ساختارهایی و ترکیب‌ها و غیره، آن‌ها هم با چند سال تجربه و گاه حتی بدون آن چند سال، می‌توانند چنین کنند.