آقای براتی، لطفاً کمی از خودتان بگویید. زبان انگلیسی را چگونه یاد گرفتید؟ چطور شد که به ترجمه روی آوردید؟

عبدالعلی (مجید) براتی هستم. زبان انگلیسی را بین سال‌های ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۶ در زندان قصر فرا گرفتم. حضور اساتید برجسته در زندان فرصت مغتنمی برایم فراهم آورد تا به مطالعهٔ ادبیات و متون اجتماعی و تاریخی به زبان انگلیسی بپردازم و پرسش‌های خود را از دوستان عزیزِ هم‌بند که همیشه در دسترس بودند بپرسم. بسیاری از آثار چارلز دیکنز، همینگوی، جک لندن و بسیاری از متون تاریخی مانند نبرد من آدولف هیتلر و تاریخ جنگ جهانی دوم را در آنجا مطالعه کردم. وقت زیادی در اختیار داشتیم و خبرگان اهل علم و ادب در دسترس و همیار. با ترجمه‌های بزرگانی چون محمد قاضی، به‌آذین، شجاع‌الدین شفا آشنا شدم و بهرهٔ بسیار گرفتم. برخی متون کلاسیک مانند دیوان حافظ و سعدی و مولانا و شاهنامهٔ فردوسی را جمعی مطالعه می‌کردیم و از محضر اساتید و ادیبان بهرهٔ بسیار می‌گرفتیم. در سال ۱۳۵۶ کتاب پژوهشی چند دربارهٔ هندوستان را ترجمه کردم و انتشارات گوتنبرگ آن را به چاپ رساند. پس‌از انقلاب در دانشگاه آزاد در رشتهٔ مترجمی زبان انگلیسی لیسانس گرفتم و در همان ایام مجموعه‌های دوزبانه‌ای از سخنان بزرگان ترجمه کردم، ازجمله دل به رویاها سپار، صدای سخن عشق، آفتاب در سایه، بشنو از این خموش که با استقبال جوانان روبه‌رو شد. از دیگر کارهایم ترجمهٔ مجموعهٔ داستان کوتاهی از ناتانیل هاثورن به نام یاقوت ثمین بود. جهت ادامهٔ تحصیل در مقطع دکترا در دانشگاه بمبئی ثبت‌نام کردم ولی متأسفانه به‌دلیل مشکلات کاری نتوانستم کار را به پایان برسانم. من مدیر چارترینگ کشتیرانی هستم و لذا درآمد زندگی من از این راه تأمین می‌شود. در کنار شغل اصلی‌ام به کار ترجمه نیز می‌پردازم.