امین : سلام آقای خزاعی فر گرامی! البته روش تألیفی مورد نظر شما در ترجمۀ داستان، و بخصوص شعر، نه تنها درست بلکه اصلاً ضروری بنظر میرسد، (مثلاً روش ترجمه ای در ترجمۀ شعر اصلاً بکار نمی آید) اما این روش ممکن است به پدیده ای بنام «ذبیح الله منصوری» منتهی شود! یعنی که مترجم خلاق بیشتر متن ترجمه را از خودش درمی آورد و یک متن تألیفی خلاقانه در زبان فارسی میسازد که البته ربطی به متن اصلی ندارد! بنظرمن توصیۀ این روش در حال حاضر، و با توجه به وضع نابسامان ترجمه در ایران و نبود قانون کپی رایت، خطرناک است و باعث میشود که هرکجا مترجم در فهمیدن متن اصلی درمیماند روی به بافندگی و خلاقیت بیاورد! البته این امر در ترجمۀ داستان چندان عیبی ندارد، چراکه نویسنده ای داستانی را در یک زبان آفریده است و ما آن را در زبان خودمان دوباره می آفرینیم و دخل و تصرف در آن هم به هیچ کجالی عالم بر نمیخورد! اما این امر در تجمۀ علوم انسانی، مثل فلسفه، به ترکستان ختم میشود و تصویر و تصور نادرستی از اندیشه و فرهنگ دیگران به ما میدهد.