این موضوع میان رشته­ای هم وبال گردن دانشگاه های ما شده. مثل همة چیزهای دیگه که در فرنگ اسباب ترقی به حساب می یاد ولی پاشون که به ایران می رسه به فاجعه تبدیل می شن. یک نمونه اش همین داوری مقالات علمی. بله فکر خوبیه که یک مقاله رو یک کسی ناشناس و صاحب نظر بخونه و وقت بگذاره و نظر بده و نویسنده اصلاح کنه. ولی خدا وکیلی در ایران «ناشناس» و «صاحب نظر» و «وقت بگذاره» و «نظر بده» و «اصلاح کنه» اصلاً معنی داره؟ این فقر جدید «میان رشته­ای» هم داره همین بلا سرش میاد. آدمایی که تو یک رشته استاد نیستند میرن میان رشته­ای کار می کنن. یعنی توی دو رشته مدعی میشن. بلکه سه رشته.