این موضوع میان‌رشته‌­ای هم وبال گردن دانشگاه‌های ما شده. مثل همهٔ چیزهای دیگه که در فرنگ اسباب ترقی به حساب می‌یاد ولی پاشون که به ایران می‌رسه به فاجعه تبدیل می‌شن. یک نمونه‌اش همین داوری مقالات علمی. بله فکر خوبیه که یک مقاله رو یک کسی ناشناس و صاحب‌نظر بخونه و وقت بگذاره و نظر بده و نویسنده اصلاح کنه. ولی خدا وکیلی در ایران «ناشناس» و «صاحب‌نظر» و «وقت بگذاره» و «نظر بده» و «اصلاح کنه» اصلاً معنی داره؟ این فقر جدید «میان‌رشته‌­ای» هم داره همین بلا سرش میاد. آدمایی که تو یک رشته استاد نیستند می‌رن میان‌رشته‌­ای کار می‌کنن. یعنی توی دو رشته مدعی میشن. بلکه سه رشته.