علیرضا خان جان : آقای دکتر، سلام. مسألۀ بسیار مهمی را مطرح فرموده اید. همان طوری که در تحلیل آن مثالهای واقعی نشان داده اید، در کمال تأسف، بسیاری از مترجمان ادبی قادر نیستند بیان استعاری، تکثیر هدفمند معنا، ابهامات عامدانۀ کاربردشناختی و سایر ابزارهای زیبایی¬شناختی را در نظام مقصد بازآفرینی کنند یا حتی ممکن است برخی گمان ببرند که «لازم است» یا «رسالت آنها این است» که از آن ابهامات و پیچیدگی های معنایی و منظورشناختی تا آنجایی که می توانند، رفع ابهام نمایند تا به زعم خودشان به درک خواننده یا ارتباط او با متن یاری برسانند و حال آنکه با این کار عملاً آن وجوه زیبایی شناختی خنثی می شود و «زبان ادبیات» به «زبان متعارف» تقلیل می یابد. تا آن جایی که من دستگیرم شد، لُبّ کلام شما در این مقاله آن است که «اگر ابهام، ایهام، یا پیچیدگی مناسبات معنایی بصورت عامدانه و با هدف تأخیر و تأمّل در درک خواننده، ایجاد شده باشد» و «نقش (و حظِّ) زیبایی شناختی برخاسته از خروج هدفمند از هنجارهای غالب در زبان متعارف و خودکار باشد»، در آن صورت، نیل به استاندارد تعادل صرفاً از طریق بازسازی آن فضای ابهام و ایهام و پیچیدگی در متن مقصد امکان¬پذیر خواهد بود. این موضوع البته بصورت تلویحی در کار دیگران هم بهش اشاره شده ولی بطور مشخص من یادم نمی یاد کسی در این خصوص تصریح کرده باشه. تنها نقطه ای که به نظرم می رسه اینه که زیبایی شناسی صرفاً در سطح «معنا» تحقق پیدا نمی کنه بلکه «صورت» هم در ایجاد نقش زیبایی شناختی عموماً دخیل می شه. بنابراین، می شود تعادل زیبایی شناختی رو در سطح «صورت» هم تبیین کرد و مورد بحث قرار داد.