روایت شناسی ترجمه

مقالۀ حاضر تلاشی است در بازخوانی رویکرد روایت شناختی به ترجمه که از سال ۲۰۰۶ به این طرف از سوی مونا بیکر مطرح گردیده است. بیکر فرض را بر این می گذارد که واحد تحلیل ترجمه در نهایت «روایت» است؛ داستان هایی که دربارۀ جهانی که در آن زندگی می کنیم برای خود یا دیگران بازگو می کنیم. به اعتقاد بیکر، روایت هایی که از جهان واقع در ذهن داریم کردارهای ما از جمله رفتارهای ترجمه ای ما را جهت می بخشند و توجیه می کنند. هر مؤلفی و هر مترجمی در واکنش به هر رویداد مشخص، خُرده روایتی را تولید یا بازتولید می کند که تأییدکنندۀ روایت کلانی است که از رویدادهای مشابه در ذهن دارد و تضعیف کنندۀ روایت کلانی است که برداشت ایدئولوژیکی متفاوتی از آن رویداد واحد و از رشته رویدادهای مشابه به دست می دهد. کار بیکر از این نظر که بر «اعمال ذهنیت» مترجم، «دخالت» در شکل و محتوای متن و درجاتی از «تجویز» در تحلیل ترجمه صحه می گذارد با نقدهای بسیار جدی مواجه گردیده است مخصوصاً در موضوعات حساسیت برانگیزی همچون «اخلاق در ترجمه»، «حقوق مؤلف و مشتری» و »حدود مسئولیت پذیری» مترجم.


۳ دیدگاه

  • حسن الداغی : با سلام.من از اندیشه های آقای دکتر خان جان که حاصل دانشگاه بر جسته علامه هستند لذت می برم.از لطف دانشمندان فصلنامه وزین مترجم متشکرم.
  • علیرضا خان جان : دوست عزیز، از اظهار لطف شما تشکر می کنم ولی من در دانشگاه علامه تحصیل نکرده ام. تحصیلات من در دانشگاه آزاد اسلامی (واحد قوچان) و دانشگاه اصفهان بوده است. البته مدتی کوتاه در دانشگاه علامه تدریس کرده ام و فرصت مصاحبت و تبادل نظر با برخی از اساتید ترجمه را در آنجا داشته ام.
  • حسن الداغی : سلام علیکم.به هر روی مقالات آقای خانجان بر دل می نشیند و جنبه های عینی نظریه و ارزیابی های را در مطالعات ترجمه شفاف تر بیان می کند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *