از دیرباز دو روش برای ترجمه متون ادبی توصیه کرده اند و این دو روش را برحسب این که بر چه ویژگی تاکید کرده باشند به طرق مختلف نامگذاری کرده اند. به طور کلی، این دو روش یکی بر زبان متن اصلی تاکید دارد، دیگری بر خواننده ترجمه. در روش دوم، یکی از ویژگی هایی که برخی نظریه پردازان بر آن تاکید کرده اند کارکرد متن اصلی است. اگر در مورد ادبیات داستانی کارکرد متن، به تشخیص مترجم، ایجاد لذت در خواننده است، پس هدف مترجم نوشتن متنی است که در زبان مقصد کارکردی مشابه داشته باشد. چنین متنی طبعاً متنی است که در زبان مقصد متنی ادبی بحساب می آید. در چنین متنی، زبان همچون وقایع، مضامین و شخصیت ها، از جمله ابزارهایی است که به خواننده رمان لذت می دهد. زبان می تواند هم باعث تداوم خواندن و تداوم لذت شود و هم مانع خواندن شده و سبب انفصال لذت شود. از دیدگاه این نظریه پردازان، تعادل بین دو متن اصلی و ترجمه ممکن و لازم است و تعادل کارکردی بین این دو متن از تعادل زبانی جامع تر است و وقتی می توان مدعی بود که ترجمه کارکردی معادل کارکرد متن اصلی دارد که زبان ترجمه مایه لذت باشد نه مانع لذت، همچنانکه در متن اصلی چنین است و این زمانی ممکن است که کلام نویسنده را با ابزار زبان مقصد برای خواننده ترجمه کنیم. در این مقاله نویسنده نمونه ای از کاربرد این روش را در ترجمه داستان کوتاه «داستان یک ساعت» نوشته کیت شوپن نشان می دهد.