قاضی و یک خاطره

گاه به یاد سی و چند سال پیش می افتم که تازه می خواستم در میان مترجمان وقت سری درآورم و خودی نشان بدهم ولی هیچ ناشری تحویلم نمی گرفت و تره برایم خرد نمی کرد. سال ۱۳۲۹ بود و من با دستنوشته ترجمه «جزیره پنگوئن ها» در خیابان شاه آباد آن روز که محله ناشران بود در به در به دنبال ناشری میگشتم که آن را برایم چاپ کند، ولی همه پس از یکی دو هفته وقت گذرانی و سردوانی جواب رد به من می دادند و مایوسم می کردند. دلم برای زحمتی که در راه ترجمه آن اثر ارزنده کشیده بودم میسوخت و نمی دانستم چه بکنم. عذری که ناشران برای رد من می آوردند بیشتر برای آناتول فرانس و کمتر برای من اهانت آمیز بود، ولی چه بایستی کرد که معیار سنجشها بر مبنای پول بود نه چیز دیگر و براستی با وضع دردناکی روبه رو بودم. می گفتند: آناتول فرانس نویسنده ای است که امروزه بازار ندارد و تو را هم هیچ خواننده ای نمی شناسد که لااقل برای نامت کتاب را بخرد. از قضا من در سال ۱۳۱۸ یعنی ۱۱ سال پیش از آن نیز موقعی که پس از اخذ لیسانس حقوق و برای انجام خدمت سربازی به دانشکده افسری میرفتم چون پول لازم برای خرید لوازم ورود به دانشکده را نداشتم و برای این خریدها پنجاه تومانی پول نقد ضروری بود کتاب «کلود ولگرد» ویکتور هوگو را برای بنگاه نشر افشاری ترجمه کرده و شصت تومانی بدست آورده بودم، و من این سابقه خود را به یاد ناشران محترم می آوردم ولی این سابقه در نظر ایشان مشمول مرور زمان شده بود و آن را کافی برای تأیید نام من نمی دانستند. آخر پس از دو سال و اندی دوندگی که به هیچ وجه از رو نرفته بودم و هر دم موی دماغ ناشران میشدم و لطایف کتاب را به رخ ایشان می کشیدم بنگاه مطبوعاتی صفیعلیشاه در بهارستان به سه شرط حاضر شد کتاب مرا چاپ کند: نخست اینکه پیش از چاپ کتاب جزیره پنگوئن ها کتاب دیگری از یک نویسنده بازار پسند که ناشر نیز آن را بپسندد ترجمه کنم و بیاورم.


بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *