خبر را چند ساعتی بیش نیست که شنیده ام. آشوب خیال یک دم آسوده ام نگذاشته. گاه به کتابهایی فکر می کنم که از سالهای دبیرستان تا همین امروز با ترجمه او خوانده ام و گاه سیمای نجیب و دوست داشتنی اش پیش چشمم می آید در یکی از آخرین دیدارها که به دشواری با عصا خود را استوار نگه داشته بود اما همچنان لبخند به لب داشت و گرم و شیرین سخن می گفت .
اما قصد ندارم با همه اندوهی که گریبانگیرم شده بر رفتن مردی مویه کنم که عمری به كمال یافت، نیک آمد و نیک زیست و ثمر تلاشهای خود را که دهها کتاب و بسیاری شاگردان سپاسگزار بود به چشم دید و توانست دست کم دمی در خرمی بوستانی که خود پرورده بود نفسی از سر آسودگی و رضایت بکشد و اکنون هم اگر از میان ما رخت بربسته می دانیم که از این پس زندگی دراز تری را در آثاری که در زبان فارسی آفریده آغاز می کند یعنی در سینه های مردم دانا………. اما از وقتی این خبر را شنیدم یکسر دارم با خود فکر می کنم آیا توانستیم او را چنان که باید ارج بگذاریم، یعنی آیا چنان فضایی ایجاد کردیم که از دانش و هنر او که با گشاده دستی در اختیار هر پر سندهای بود، به درستی بهره برگیریم؟ ورنه، می دانیم که این راهی است که همگان رفته اند و سید حسینی نیز باید می رفت و این بار آخر که به بیمارستان رفت شاید خود بیشتر از هر کس بدان آگاه بود. راستش را بخواهید گویا پیشاپیش خود را آماده هم کرده بود، چرا که می گفت خسته شده است از ناتوانی های جسم و از ناسازگاریهای دم به دم این عضو و آن عضو.