آنچه انگیزه نوشتن این مقاله را فراهم آورد، نقدی است که یکی از خوانندگان مترجم بر ترجمه چهره مرد هنرمند در جوانی به قلم دکتر منوچهر بدیعی نوشته و بدون نام آن را برای ما فرستاده است. این نقد زبانی طنز و لحنی نیشدار دارد و در آن هیچ اشاره ای به زیباییها و ارزشهای ترجمه خوب دکتر بدیعی از اثر دشوار جیمز جویس نشده است. ما در گذشته گاه نقد ترجمه نیز چاپ می کردیم اما به تدریج در یافتیم که چاپ نقد ترجمه کمکی به بهبود وضع ترجمه نمی کند و در شرایطی که فرهنگ نقد وجود ندارد – یعنی نه منتقد، منتقد است، نه نقد، نقد است و نه زمینه پذیرش نقد وجود دارد – چاپ نقد به نقد، یا بهتر است بگوییم ترور، شخصيت مترجم تبدیل یا تعبیر می شود.