آقای بدیعی، فکر میکنم حدود سال ۱۳۴۷ بود. آن موقع من در مؤسسه انتشارات فرانکلین بودم.
یک روز من با چند تا از بچه های فرانکلین رفته بودیم انجمن ایران و امریکای سابق که در محل کانون پرورش فکری کودکان فعلی بود. آنجا در تریای انجمن نشسته بودیم و منتظر بودیم که تئاتر شروع شود و به سالن برویم. از کسانی که آن شب آنجا بودند شادروان احمد میرعلایی و خانم مهشید امیر شاهی بودند. صحبت جویس پیش آمد و میر علایی گفت که دلش می خواهد یک روز اولیس را ترجمه کند و خیلی هم مشتاقانه صحبت می کرد. بعدها از این ور آن ور به گوشمان می خورد که کسانی می خواهند اولیس را ترجمه کنند. اما به موازات همین خبرها، خبر از این بود که این اثر ترجمه ناپذیر است و چنین است و چنان است. سالهای بعد این موج خوابید و بعد از چند سال شنیدیم که سرانجام شما شهامت کرده و این اثر سترگ را به اضافه چهره مرد هنرمند در جوانی ترجمه کرده اید و از همین مقدار که هم اکنون به همت انتشارات نیلوفر ترجمه شده معلوم است که در این نبرد موفق هم بوده اید. لطفا از سابقه آشنایی تان با جویس برایمان بگویید