مقدمه:

تردیدی نیست که زبان فارسی در پنجاه سال اخیر از ترجمه تأثیر پذیرفته است. و باز تردیدی نیست که این تأثیر هم سازنده بوده و هم مخرب. ترجمه از یک‌سو توان زبان فارسی در بیان مفاهیم را افزایش داده، هرچند که دربارهٔ این خدمت ترجمه کمتر صحبت می‌شود. ترجمه ازسوی‌دیگر با وام گرفتن کلمات و از آن مهم‌تر ساختارهای نحوی و معنایی بیگانه، تغییراتی در بیان فارسی ایجاد کرده که برخی از ادبا از آن به فساد تعبیر کرده و از دیرباز به زبانی شکوه‌آمیز دربارهٔ آن داد سخن داده‌اند. این شکوائیه‌ها که گاه با پیشنهاداتی نیز همراه هستند در عمل راه به جایی نبرده‌اند. مترجمین بی‌صلاحیت و ناشران بازاری و بی‌تعهد همچنان به کار خویش مشغولند و هیچ سازمان دولتی نیز جزو وظایف خود نمی‌داند که بر کار آن‌ها نظارت جدی کند. فساد زبان فارسی را به ترجمه‌های بد نسبت دادن کاری خالی از مبالغه نیست. ازطرف‌دیگر با جلوگیری از انتشار ترجمه‌های بد نمی‌توان زبان فارسی را حفظ کرد. حفظ زبان فارسی به برنامه‌ای گسترده و چند‌جانبه نیاز دارد که بی‌تردید، یکی از جنبه‌های آن جلوگیری از انتشار ترجمه‌های بد است.
آنچه در زیر ازنظر خوانندگان می‌گذرد مقاله، یا به تعبیر درست‌تر، شکوائیه‌ای است ازسوی یک دبیر ادبیات فارسی که با اندک اختصار به چاپ می‌رسد.