مقدمه
زبان‌ها ساختمان صوتی، نحوی و معنایی متفاوتی دارند. نقطهٔ آغاز ترجمه درک این اصل بدیهی است. مترجم از ابتدا تا انتها با معنی سروکار دارد. نیمی از کار او استخراج معنی از متن است. تا نداند معنی در زبان مبدأ چگونه بیان می‌شود، نمی‌تواند آن را به‌درستی استخراج کند، به‌ناچار معنی را یا ناقص یا نادرست درک می‌کند. نیم دیگر کار مترجم انتقال معنی به زبان مقصد است. در این مرحله نیز اگر مترجم قابلیت‌ها و محدودیت‌های معنایی و نحوی زبان مقصد را نشناسد از انتقال معنی عاجز می‌ماند. پس لازم است که مترجم درک درستی از ساختمان معنایی اجزای حاوی معنی یعنی کلمه، جمله و کلام (discourse) داشته باشد. مترجم خوب، که لزوماً زبان‌شناس به معنی دانشگاهی آن نیست، در غالب موارد به کمک ذوق و تجربهٔ خود ظرایف و تفاوت‌های معنایی را در دو زبان درک می‌کند. اما زبان‌شناسی که کارش توصیف نظام آوایی، نحوی و معنایی زبان است، به‌خصوص آن دسته از مطالعات زبان‌شناختی که توصیف خود را بر مقایسهٔ دو زبان متکی کرده‌اند به مترجم کمک می‌کنند تا از یک طرف به مفاهیم مشترک میان زبان‌ها در سطح ژرف‌ساخت (deep structure) و ازطرف‌دیگر به تفاوت‌های ظریف و حیرت‌انگیز زبان‌ها در سطح روساخت (surface structure) پی ببرد و در تحلیل خود به لایه‌های عمیق‌تری از معنی دست یابد. این مقاله نگاهی دارد به ساختمان معنایی افعال انگلیسی که حرکتی را بیان می‌کنند و نیز اشاره‌ای دارد به نحوهٔ ترجمهٔ این قبیل افعال به فارسی.