روزها با خود در جدال بودم که آیا لازم است که بر این متنِ کوتاه مقدمه ای بنویسم یا نه؟ از سوئی به نظرم لازم می آمد، و از سوی دیگر می دانستم (و می دانم) که باز کردنِ بابِ این که چرا وضعِ ادبیات در میانِ ما ایرانیان چنین است که هست همان و، بستنِ آن نتوانستن همان. آخرش به این قناعت کردم که در تیتر بنویسم: «سخنی با مترجم ادبی ایرانی»، به این امید که خوانندة غیرِ مترجم از خیرِ خواندن این متن بگذرد.