در شمارهٔ قبل، بدون ذکر نام مترجم و کتاب و ناشر، نقدی بر چند جملۀ آغازین ترجمه‌ای نوشته بودیم تا نشان دهیم که در ایران برخی مترجمان راه ساده‌تری برای ترجمه برمی‌گزیند و شیوۀ خود را با توسل به عبارت «حفظ سبک نویسنده» توجیه می‌کنند، نتیجه آن می‌شود که ترجمه بی‌جهت زبانی چنان مغلق پیدا می‌کند که خواننده قادر نیست به‌صراحت و روشنی معنی را دریابد. لازم به توضیح است که این شیوه در ایران بسیار متداول است و منحصر به ترجمه‌ای که نقد کردیم نیست و اگر با خوش‌بینی به موضوع نگاه کنیم علتش این است که مبانی نظری مترجم مخدوش است؛ یعنی مترجم اگر بخواهد، قادر است از این شیوه پرهیز کند، ولی با توجه به تعریفی که از سبک دارد خیال می‌کند حفظ سبک به این معنی است که متن را تاحدامکان کلمه‌به‌کلمه ترجمه کند، در نتیجه به‌ناچار به چنین ترجمه‌ای می‌رسد. همۀ تلاش ما هم در مجلهٔ مترجم این بوده است که برخی مفاهیم اساسی در مباحث ترجمه ازجمله سبک و وفاداری و نیز عوامل مؤثر در انتخاب شیوۀ ترجمه را بشناسانیم تا مخصوصاً در حوزه‌هایی که عهده‌دار انتقال اندیشه است ترجمه نقش خود را به‌درستی ایفا کند.