بخشی از متون ادبیات داستانی را گفت‌وگوی بین اشخاص داستان تشکیل می‌دهد. در ثبت این گفت‌وگوها، چه در ترجمه و چه در تألیف ادبی، اصل بر این است که گفت‌وگو «طبیعی» باشد، ولی طبیعی‌بودن به این نیست که کلمه‌ها و جمله‌ها همان‌گونه نوشته شود که در واقعیت ادا می‌شود، بلکه کلمه‌ها و جمله‌ها باید به گوش خوانندهٔ طبیعی برسد، یعنی خواننده صورت نوشتاری گفت‌وگو را صورتی طبیعی از گفتار تشخیص دهد و آن را از زبان راوی که صورتی رسمی دارد متمایز بداند. گفت‌وگوی مکتوب وقتی طبیعی است که سه مولفۀ عمده داشته باشد:

* شباهت (از حیث واژگان و نحو) با زبان افراد در موقعیت‌های مشابه در زندگی واقعی؛

* تناسب میان گفتار فرد با شخصیت اجتماعی و فرهنگی او؛

* پیوستگی میان جمله‌های فرد به‌نحوی که نه فقط تک‌تک جمله‌ها و اجزای آنها بلکه تداوم

آنها هم طبیعی به‌گوش برسد.